Blog 1: vrijdag 22 juli en zaterdag 23 juli

Hallo allemaal!

Nou, we zijn in Roemenië hoor, en hoe! Op het moment dat deze blog geschreven wordt is het buiten zo’n 40 graden en vallen de mussen bijna letterlijk van het dak (ze zitten op de grond). 

En wij dachten dat het afgelopen woensdagavond al warm was, toen het busje met gereedschap, materialen voor het kinderkamp en de spullen van het corveeteam geladen werd. In de loods van de familie Puper had zich een enorme berg dozen en tassen verzameld die allemaal vakkundig werden ingeladen. Er was gelukkig ook nog ruimte over voor Harm-Jan, William en Ronald, de drie chauffeurs voor op de heenweg. Zij zijn donderdagochtend om 6.00 uur vertrokken voor een tocht van ruim 1700 kilometer. Die donderdag konden ze lekker doorrijden en toen de kilometerteller precies de 1000 aantikte, waren ze gearriveerd bij het Jugendgästehause in Linz (Oostenrijk). Na een stevige avondmaaltijd en een goede nachtrust konden ze er weer tegenaan en na opnieuw een voorspoedige rit arriveerden ze op vrijdag rond 17.45 op onze bestemming: Cihei, Roemenië. 

Toen zij het berichtje vanuit Roemenië stuurden dat ze veilig waren aangekomen, stuurde de rest van de groep terug: Ah, wij staan nog aan de grond in Nederland. De overige 16 reizigers waren die ochtend vertrokken vanuit de Pauluskerk, waar we uitgezwaaid waren door een grote groep ouders en belangstellenden (misschien om te controleren of we wel écht weg gingen, misschien omdat ze ons gaan missen; we zijn maar uitgegaan van het laatste). We vertrokken in een busje naar het vliegveld van Eindhoven. Het busje was prima berekend op 16 personen, iets minder op 16 personen + alle bagage. Maar met een beetje stapelwerk, om alvast in de Oost-Europese stemming te komen, paste het prima.

Op de snelweg beleefden we het eerste avontuur. Net toen we lekker op weg waren, stopte de chauffeur op een parkeerplaats bij een tankstation. Als AC zijn we inmiddels gewend om op iedere mogelijke tegenslag in te spelen en wij vroegen ons daarom direct af wat er aan de hand was. Lekke band? Toch te zwaar beladen? Een lampje op het dashboard dat ineens was gaan branden? Het bleek de rechter buitenspiegel te zijn, die stond niet helemaal goed. Dat probleem was gelukkig snel verholpen en toen konden we snel door naar Eindhoven.

Toen we daar eenmaal aankwamen, gingen we op zoek naar de lange rij waarin we achteraan zouden moeten aansluiten. Wat bleek? Er was geen rij. Althans niet buiten. Binnen vertelde een vriendelijke baliemedewerker ons dat we een uurtje te vroeg waren en dat we over een uur konden inchecken. Toen was er dus even tijd voor een lunch bij de McDonalds of LaPlace. Een uurtje later was er wel een redelijk grote rij voor de incheckbalie, maar uiteindelijk liep het vlot door, zowel bij het inchecken als bij de security. We hebben leuke vragen en opmerkingen gekregen omdat we flink opvielen in onze blauwe polo’s en we zijn van alles genoemd (smurfen, scouting, etc.). Het leuke was dat we daardoor regelmatig aangesproken werden en iets konden delen van wat we in Roemenië van plan waren om te gaan doen, wat verrassende reacties en leuke gesprekken opleverde. Na de security hoefden we slechts 10 minuutjes te wachten totdat de gate opende en we naar het vliegtuig konden. Helaas miste de piloot ons vertrekslot waardoor we 45 minuten moesten wachten in het vliegtuig en kregen we bericht dat de mannen met het busje al gearriveerd waren. Uiteindelijk vertrokken we dan toch naar het vliegveld in Hongarije. Hoewel sommigen van ons vermoedden dat de piloot waarschijnlijk een stagiair was, kwamen we met een hobbelige landing aan de grond in Debrecen. Gelukkig liep het daarna bij de bagageband snel door en stond het busje dat ons naar Roemenië zou brengen al klaar.

Dit busje was ongeveer net zo groot als het busje ’s ochtends, het had alleen iets minder laadruimte. Gelukkig waren we inmiddels echt in Oost-Europa en daar krijgen ze nog meer in een busje dan in Nederland. Het busje zelf miste ook her en der wat onderdelen (onder andere de rechter buitenspiegel, met als voordeel dat die dus niet verkeerd kon staan), maar alles bij elkaar waren er precies genoeg onderdelen over om de weg op te kunnen met 16 reizigers, alle bagage en een chauffeur. 

Toen was er nog maar één horde tussen ons en onze bestemming: de Hongaars-Roemeense grens. Kent u dat spelletje met die pingpongbal en die bekertjes, waarbij je op een gegeven moment niet meer weet waar de pingpongbal gebleven is? Zoiets hadden wij aan de grens met onze paspoorten en de douanehokjes. De paspoorten werden ingenomen en gingen van het ene naar het andere hokje en van de ene douanebeambte naar de andere. Gelukkig hield onze chauffeur alles nauwlettend in de gaten en konden we zien waar de paspoorten bleven omdat hij meeliep van hokje naar hokje. Een kleine 20 minuten later had de chauffeur er een flinke marathon opzitten en waren wij flink gekookt in het busje, maar kregen we wel alle paspoorten weer terug en konden we het laatste stukje rijden.

Rond 22.00 uur (lokale tijd, 21.00 uur Nederlandse tijd) kwamen we aan in Cihei. Daar stond een heerlijke avondmaaltijd voor ons klaar. Ook waren alle bedden al opgeschud en was er buiten een grote tent neergezet met tafels en stoelen. We konden dus zo alle bagage neerzetten en aanschuiven. Omdat het voor iedereen een lange dag was geweest, gingen we daarna vrij snel slapen.

Dat was de bedoeling tenminste… Het is alleen altijd even wennen aan alle nieuwe geluiden die je kunt horen: krekels, hanen die om 2 uur ’s nachts kraaien, blaffende honden, het gesnurk of de murmelende slaapgesprekken van je buurman of -vrouw, enz. En de temperatuur helpt ook niet echt mee. Gelukkig werd het langzaamaan steeds koeler en stiller en viel iedereen uiteindelijk toch in slaap.

De volgende ochtend werden sommigen iets eerder en sneller wakker dan anderen. Al voor het ontbijt had het klusteam de vloer uit de woning gesloopt die we moeten gaan opknappen. Toen iedereen wakker was, kregen we een heerlijk ontbijt dat bestond uit veel fruit en verder vers brood, geitenmelk (gisteren door William gemolken), schapenkaas en een Roemeens broodsmeerseltje gemaakt van diverse soorten groenten dat een stuk lekkerder smaakt dan het ruikt.

Na het ontbijt maakten we kennis met Nelu en zijn gezin. Hij vertelde hoe hij in 2013 erg ziek was en medicijnen nodig had die ze niet konden betalen omdat ze 30.000 euro kostten. Ze verkochten daarom hun huis. Maar toen bleek dat ze dezelfde medicijnen konden krijgen voor slechts 3000 euro. Nelu kreeg zo een tweede kans van God en uit dankbaarheid hebben hij en Cristina, zijn vrouw, van het geld dat overbleef het stuk land gekocht waar wij nu op verblijven. In de loop van de tijd kregen ze een aantal zeecontainers cadeau, die omgebouwd zijn tot woningen. Daarin worden nu mensen opgevangen met als doel om ook hen een tweede kans te geven. Wanneer mensen bij Nelu komen, moeten ze beloven dat ze niet zullen roken of drinken (omdat verslaving een groot probleem is) en dat ze hun leven willen verbeteren. Vanuit zijn christelijke overtuiging helpt Nelu deze mensen. Hij geeft ze onderdak, er komt 1 keer per week een warme maaltijd vanuit een kerk in de buurt en hij gaat met hen op zoek naar werk zodat ze weer op eigen benen kunnen staan. Het is geen project met alleen maar succesverhalen. Nelu maakt ook heel duidelijk dat uiteindelijk alleen Jezus echt mensen kan veranderen. Gelukkig zijn er ook mooie verhalen over levens van bewoners die in positieve zin veranderden. Een aantal van deze verhalen heeft Nelu met ons gedeeld en samen hebben we daarna wat liederen gezongen om God te danken voor het project en dat wij hier nu mogen zijn om twee weken mee te mogen bouwen in dit stukje van Zijn Koninkrijk.

Na deze ontmoeting was het kwik flink gestegen. We hebben wat kleine klusjes gedaan, het klusteam heeft een extra deur gemaakt zodat we een extra douche kunnen gebruiken (die hebben we hard nodig!) en na een zeer warme lunch is heel Ichtus neergestort op banken en matrassen voor een hoognodige siësta. Heel Ichtus? Nee… Een dapper groepje echte strijders is op het heetst van de dag boodschappen aan het doen voor onze groep en om alvast wat houdbare dingen in te kopen voor de voedselpakketten die we later deze week uit zullen gaan delen. 

En dat is wat we allemaal al hebben meegemaakt tot aan het moment dat deze blog getypt werd. Vanmiddag moet er nog gekookt worden, wat prima gaat lukken omdat we hier een goede keuken hebben. Vanavond staat er nog een Holland-avond op het programma en het ziet ernaar uit dat vannacht rond 1 uur de temperatuur onder de 35 graden zakt. Naar beide momenten kijken we uit! 

Groetjes, Desiree en Ronald