Blog 6: donderdag 28 juli
Vandaag in één woord? Hellup!
Oke, dat klinkt vrij dramatisch, dus we zullen het even uitleggen. Het begon allemaal deze morgen in onze werkvakantieherberg. Het plan was om te ontbijten, de tassen in te pakken, het corvee te doen en naar het kinderkamp te gaan. Het ontbijt verliep goed (lees: veel wespen in de val en we hebben gezongen voor Natalie!) en het corvee ging als een malle. Ook het tassen inpakken verliep snel al was de vraag wel, wat neem je mee als je vijf dagen op kinderen gaat passen in een bergachtig gebied waar regen wordt verwacht? In ieder geval hadden onze meegebrachte truien en warme kleding misschien toch enig nut.
En toen was het tijd om de bus in te pakken. Nelu had een lading aan spullen gebracht, waaronder zeer intrigerende paprika’s en augurken in glazen potten die zo uit een lab leken te komen. Ook stonk de bus naar overrijpe kolen, dus het geheel was niet bepaald aan te raden. William heeft drie ritjes heen en weer gemaakt (om iedereen mee te krijgen), dus die heeft er voorlopig genoeg van. En in de tussentijd zat Nelu op hete kolen, want we waren veel te laat (alla Ichtus). Na vijf matrassen, 24 stoelen, heel veel liedbundels, een tent en nog veel meer spullen in de bus te hebben gepropt vertrok de laatste groep mensen voor vijf dagen van wat inmiddels een beetje ons thuis in Roemenië was geworden. De eerste twee groepen stonden ondertussen voor een onaangename verrassing. Toen de buschauffeur van de touringcar naar het kinderkamp uitstapte bleek dit dezelfde chauffeur als die de groep van Debrecen naar Cihei had gebracht. Gezien de ervaringen tijdens die reis voorspelde dat niet veel goeds…
Bij meerdere stops kwamen er kinderen in de bus, van de leeftijd van 5 tot -als het goed is- 11. We ontdekten al snel dat een combinatie van taal-, cultuur- en opvoedverschillen het communiceren erg lastig kan maken. Daarnaast hielp de rijstijl van de buschauffeur niet echt mee en kwamen de voorbereide busspelletjes in de kotszakjes terecht. Terwijl Benjamin rustig lag te slapen op de achterbank van het kleine busje, ervaarde de rest een complete rollercoaster van emoties en misselijkheid. Na een uur door een Oostenrijk achtig landschap te hebben gereden kwamen we aan het einde van de weg en moesten we kiezen voor de smalle weg, oftewel het grindpad. Google Maps gaf aan dat we over de laatste 4 kilometer meer dan twintig minuten zouden doen en dat bleek zeker het geval te zijn. Harder dan 15 kmpu hebben we niet gereden en het ontwijken van takken/grote keien/bosschages bleek nodig om op onze idyllische eindbestemming te komen. Bij ieder huis klopte ons hart vol verwachting, maar weer reden we verder. Gelukkig werd het wachten beloond en kwamen we aan op een onverwacht luxe complex met een bergresort van de vrouwen. Deze laatste groep had het gevoel dat het Zwitserleven nu zou gaan begonnen. Schijn bedroog echter.
Het begon allemaal met de grote schoonmaak… Omdat de fris en fruitigheid van de kinderen onzeker was werd besloten ze te wassen in de nabijgelegen rivier (lees: minibeekje). De kinderen waren dat al (zeer) snel goed zat en wij begrepen dat eigenlijk wel. Het wassen was deels een watergevecht. Het idee was om twee aan twee hand in hand netjes naar de kamplocatie te lopen. De werkelijkheid was anders. Rennende kinderen waren aan de orde van de dag. Nadat we terugkwamen bij het kamp gingen Nelu en zijn ouders met het eten aan de gang en had Ichtus de mooie taak om 24 anderstalige kinderen af te matten. Kinderen hebben heel veel energie, wisten jullie dat? We kenden nog niet alle namen, niet dat dat uitmaakte, want ze luisteren toch niet, maar goed. Na twee uur frisbeen, voetballen en het vermaken was het dan eindelijk tijd voor het eten. Couscous met worstjes, augurk en paprika (die uit de scheikundepotten) stond op het menu. En het was lekker! Het gaf even wat rust in de chaos. Het was bizar om te zien dat sommige kinderen twee volle borden verorberden alsof ze al een week niet hadden gegeten (en misschien was dat ook wel zo). Na de maaltijd was het tijd voor fellowship en had de CreCo een aantal oudhollandse spelletjes voorbereid. Vooral memory, spijkerbroekhangen, ballontrappen en snoephappen vielen in de smaak. We waren ingedeeld in gezinnetjes (vader & moeder en drie à vier kinderen). Dit leek goed vol te houden, maar wederom, schijn bedriegt. We waren blij dat het tijd was om naar bed te gaan, maar dit bleek het volgende avontuur te zijn. Ons beeld van bedtijd was anders dan Nelu’s beeld, en dat van de kinderen. De gezinnetjes moesten eerst zorgen dat de kinderen een shampootasje kregen, hun tanden gingen poetsen en zich gingen wassen. Nadat dit met handen en tanden, oh nee, voeten was uitgebeeld konden de kinderen naar bed. Om ervoor te zorgen dat ze niet overal naartoe vluchtten werden er op tactische punten mensen neergezet. Twee uur later is het dan zover, de kinderen liggen in hun bed. Er zijn vier dappere strijders ingezet om ze daar te laten blijven. Op naar het volgende avontuur van Ichtussteen!
Kanttekeningen van de kamplocatie
– Het warme water kan enkel worden verkregen door hout te stoken, hetgeen David en Harm-Jan dan ook constant doen.
– Bijna of geen internet (behalve op de top van het vrouwenverblijf), dus foto’s laten we deze keer even achterwegen. Vandaar ook dat deze blog een beetje laat verschenen is. Perrin loopt hiervoor al ruim een kwartier rondjes over de heuvel zodat hij een klein beetje bereik opvangt voor het mediateam zodat wij deze blog kunnen posten. #held!
– De kinderen hier hebben nooit enige opvoeding/gezag gehad en dat merk je. Dit in combinatie met taalbarrieres zorgt voor wat ongewenste/lastige situaties
En natuurlijk de Quote 500:
‘Ik heb het ritmegevoel van een slechthorende pinguin’ – Benjamin
‘De vering van deze bus klinkt alsof de ezel (red: die hij heeft getekend voor ezeltje prik) van Jorn tot leven gekomen is’ – Ronald
Ik zie ome Roon al helemaal genieten met allemaal super opgewonde, enthousiaste en schreeuwende kindjes. (Man, man, man……) wat zal hij zijn verborgen of minder verborgen “kinderskills” toch goed kunnen gebruiken deze ‘korte’ 5 daagjes dat het genot mag duren.
Onthoud maar goed lieve, geduldige, ome Roon: voor hen betekend dit echt alles. Geniet dus zoals zij genieten!! (Letterlijk mag ook;) )
Wauw wat een verhaal. We bidden om bescherming, geduld, plezier, moed en uithoudingsvermogen voor jullie!
Veel plezier en succes komende dagen. Kinderen opvoeden is hard werken hoor ik al jullie ouders nu denken haha. Hopelijk kunnen jullie ze iets meegeven van jullie en Gods liefde dat ze niet snel zullen vergeten.
??? Ik zie het helemaal voor me ???
Ja, ja, dan heb je niet een paar oppaskindjes om naar bed te brengen maar een hele klas! Voor de kinderen is het heel bijzonder wat ze meemaken. Hier onderdeel van zijn vraagt verantwoordelijkheid, een open blik, enthousiasme (en dat hebben jullie!!), wijsheid en geduld.
?
Mooi dat het zo kan..
Dit klinkt als een echte uitdaging. Veel succes om het gezellig te houden. Dat gaat heel veel energie kosten. Mooi dat jullie hiervoor willen gaan. Veel geduld en wijsheid gewenst.
Wat leuk om jullie verhalen elke dag te lezen. Mooi dat ze zo uitgebreid beschreven zijn, zo kunnen we goed met jullie meeleven. David kan zijn scoutskills goed kwijt…??veel succes en zegen!