Blog 9: zondag 31 juli

Geplaatst op door

Tijdens het schrijven van deze blog zijn we weer druk aan het improviseren met de planning van het kamp. We zouden namelijk een film gaan kijken die er uiteindelijk niet bleek te zijn, door miscommunicatie. In Roemenië is namelijk niets wat het lijkt dat het is. Jorn staat te juichen dat hij corvee heeft, Perrin staat onder een koude douche omdat hij niet doorhad dat warm en koud omgedraaid was en Matthijn zat in het donker te poepen omdat de stroom uitgevallen was. 

Voor de rest was het een hele normale dag voor een kinderkamp. Drukke kinderen die vooral ook heel lief zijn en die na drie dagen inmiddels een plekje in je hart gekregen hebben. We begonnen de dag met een fellowshipmoment waarin Esther het over het verhaal van laat de kinderen tot mij komen had. Daarna hebben we houten dieren in elkaar gezet, waarvan het pakketje incompleet en iets te moeilijk bleek. Dus aan het eind van de rit hadden de Ichtusleden de dieren in elkaar gezet en hoefden de kinderen alleen nog maar te verven en ogen op te plakken. Vanwege het slechte weer ging de picknick in de bergen niet door, maar hadden we een bonte middag. Ieder ‘‘gezinnetje’’ had een leuke, grappige en gekke act voorbereid. Van dansjes met glowsticks tot een Barbierace. De reisleiders sloten af met een serieuze noot: het zingen van ‘Samen in de naam van Jezus’. 

Na de nasi van onze kokkin Maria hadden we weer een fellowshipmoment. Dit keer vertelde Christina (de vrouw van Nelu) een kort verhaal over Jezus, om kernachtig aan de kinderen mee te geven wat onze Heere Jezus voor ons aan het kruis gedaan heeft. We sloten af met een indrukwekkend gebed. Ieder Ichtuslid sloeg een arm om de twee kinderen die naast hem of haar zaten en spraken een gebed uit over de kinderen. Het was een emotioneel moment, aangezien het toch de laatste avond van een lang en vermoeiend, maar vooral mooi weekend is. Het voelt gek om de kinderen weer naar huis te laten gaan, waar ze niet alle kansen krijgen die ze verdienen. Dit weekend heeft ons doen beseffen hoe gezegend we zijn dat we in Nederland op mochten groeien in een overwegend veilige omgeving met een overvloed aan kansen. 

Nog een fijne zondagavond, wij gaan zo de kinderen op bed leggen.

Groetjes, 

Esther en Matthijn