Blog 13: donderdag 4 augustus

Onze laatste dag begon, heel traditioneel, met een massatest. Opnieuw waren er geen nieuwe coronagevallen, dus onze dag begon goed. Dit betekende voor ons dat er eindelijk bezoekwerk gedaan mocht worden, dus zeer positief nieuws. Dat is echter pas middags, ’s ochtends moest er nog keihard gewerkt worden. Er kwamen namelijk drie Roemeense vrijwilligers die ons kwamen helpen om het zeil over de kas doen. Blijkbaar waren ze ook bezorgd dat wij gingen verhongeren want ze brachten een enorme hoeveelheid eten mee.

De drie mannen namen de leiding en in een dans van Nederlandse geordendheid en Roemeense chaos werd vakkundig het zeil over de kas gespannen. Hoewel er structureel werd gewerkt, was het wellicht toch niet helemaal gestructureerd. Het was een combinatie van zand scheppen, op zeil staan en touwtrekken. Toch leek het dat de mannen wisten wat ze deden, want tegen het eind van de ochtend zat het dak erop. Dit was natuurlijk niet het enige wat er deze ochtend werd gedaan. Benjamin en Perrin kregen het op hun heupen en waren om zes uur ’s ochtends begonnen met het hek erin stampen. Ze zijn op het moment van schrijven nog steeds niet opgehouden, dus wellicht moet ik me enigszins zorgen maken. Ook Natalie had zin in haar eigen project, dus besloot ze een bijbeltekst op de muur te schilderen. Het werd Filippenzen 4:4, hetzelfde vers als waar Nelu zondag over gepreekt had. Met hulp van Esther was dit aan de het eind van de middag af, inclusief alle rare Roemeense dakjes en slierten die aan de letters vast hangen. (Ik heb ook drie letters geschilderd maar dat is amper het vermelden waard.) Er stond maar één spelfout in de tekst dus ik ben super trots op hen. 

Voor lunch hadden we een Roemeense soep en een zeer grote worst, die hier, net zoals iedere andere worst, salami wordt genoemd. De Roemeense mannen, die blijkbaar zeer onder de onderdruk waren van onze hardwerkende vrouwen, aten gezellig mee. Er werd vervolgens afgesproken om rond twee uur Oradea in te gaan om voedselpakketten uit te delen. Geheel op z’n Roemeens vertrok de groep dus netjes om kwart voor vier in die richting. We zijn ondertussen gewend geraakt aan Roemeense tijden dus dit was geen probleem. 

In Oradea zijn eerst wat pakketten uitgedeeld. Zo zijn we bijvoorbeeld langs geweest bij de Hongaarse vrouw wiens huisje we eigenlijk zouden verbouwen. Achteraf gezien is het misschien maar goed dat we haar huisje (voor zover je het een huisje kon noemen) gisteren niet konden opknappen vanwege corona, want bij nader inzien hadden we daar een week voor nodig gehad. Wat ook veel indruk maakte is dat Nelu de groep nog een keer meenam naar de kinderen van het kinderkamp. Het was natuurlijk heel fijn om hen weer te zien. Een aantal liep nog met de shirts die wij met hen hadden geschilderd of hadden hun keycord nog om. Voor Nelu was het een aangename verrassing dat men liever naar de kinderen ging dan naar het centrum.

Wie goed doet, wie goed ontmoet dus er was nog een klein beetje tijd om als toerist het centrum te bekijken. In een sneltreinvaart werd Oradea bezocht. Het beperkte beeld dat de groep van deze stad kreeg was het beeld van een hele mooie stad, hoewel wij natuurlijk ook het zwarte randje hebben gezien. In de stad werd er een ijsje gegeten en een schat gevonden. Nu denkt u natuurlijk dat ik heb over een figuurlijke schat, maar dit was een letterlijke schat. Ik snap dat u dit misschien niet gelooft, maar is er in deze wereld een grotere schat dan literatuur en is er een grotere schrijver dan C.S. Lewis? (Deze tekst is gesponsord door Marije) Natalie vond een Roemeense versie van het eerste boek uit de Narnia-serie. Met de vondst van deze onbetaalbare schat was de stoutste wens van een van onze reisleiders ook weer vervuld. Marije kon weer rustig slapen.

Na het bezoek aan Oradea begon bij ons langzaam het besef te komen dat vandaag de laatste dag was. Ons laatste Roemeense feestmaal was dit keer bereid door Christina. Ik ben er heilig van overtuigd dat alle Roemeense vrouwen heerlijk kunnen koken, want ook dit keer was het eten weer heerlijk. Toen we klaar waren met dineren kwamen Christina, Nelu en hun dochters nog gezellig langs om afscheid te nemen. Iedereen kreeg een leuk aandenken van hen en de reisleiders iets speciaals. Omdat we stiekem allemaal het kinderkamp misten, zongen we nog een keer het lied van de ‘Capitain’ en ‘In lung si, in lat si, in adanc’ met de dochters van Nelu (en Nelu zelf, maar die deed het volgens zijn schattige kroost niet helemaal goed). De geiten werden nog een keer gemolken, want ook die beesten zullen gemist worden.

Wat we niet misten, was het afval dat op de grond lag. We hebben grondig, onder ferm commando van Marieke, het hele terrein schoongemaakt. De rest van de corvee mag gelukkig wachten tot morgen, dan zit ik allang in de bus op weg naar huis. De bus gaat morgen om zes uur vertrekken. Dit betekent dus dat we allemaal lekker onze koffer mochten in pakken. Voor sommigen was dat een kwestie van netjes opgevouwen kleren opbergen, voor anderen was het een strijd tegen de natuurmachten om hun koffer dicht te kregen. Voor Matthijn was het een kwestie van zijn koffer open voor Marieke neerleggen (Marieke is bijna hetzelfde als Mieke, dus nam Matthijn hier genoegen mee). Maar ja iedereen is anders, dat is nou eenmaal zo. Dit was hem dan voor mij. Een uur fanatiek typen later is het hier donker. De zon is nu onder en als de zon opkomt, dan zijn wij weg van hier.

Jorn

(en Desiree, die eigenlijk geen credits voor deze blog verdient omdat ze hem alleen maar doorgelezen heeft op spelfouten toen ‘ie al af was, maar toch even iedereen het idee wil geven dat ze net als de rest van de groep twee blogs geschreven heeft)

Dan volgt hieronder nog wat praktische info over de reis:

De bus is inmiddels vertrokken met daarin 3 chauffeurs die afwisselend zullen rijden, twee extra mensen die later dan maandag positief testten op corona en een enorme berg bagage. Zij zullen vannacht overnachten rond München en hopen zaterdag tegen het einde van de middag aan te komen in Leerdam.

De rest van de groep reist met de trein en aangezien deze blog verstuurd is vanuit de trein kunnen we concluderen dat die op tijd vertrokken is. Rond etenstijd vanavond hopen we in Wenen aan te komen, waar we zullen eten en overstappen op de trein naar München. ’s Avonds stappen we op de nachttrein en als alles volgens dienstregeling blijft gaan, komen we zaterdag rond 9.30 aan op Utrecht Centraal. De chauffeurs krijgen bericht van Perrin over de exacte aankomsttijd. Vervolgens worden alle Ichtusleden door de chauffeurs thuis afgezet.

Zaterdag zijn alle reizigers en ouders van harte welkom bij fam. Puper om de koffers op te halen. De mensen in het busje laten het aan ons weten als ze een half uurtje bij Leerdam vandaan zijn. Dan komen we allemaal naar fam. Puper en kunnen we elkaar daar weer even zien.

(voor dit laatste stukje tekst mag Desiree wel de volle credits claimen)