Blog 15: kinderkampspecial!

Lieve bloglezers, wat een hectische maar vooral fantastische mooie vijf dagen hebben wij gehad. Tijdens het kinderkamp hebben we erg ons best gedaan om toch nog blogs online te zetten, maar door de vermoeidheid en de soms wat chaotische momenten is niet alles omschreven en kan de toon iets wat negatief overkomen 😉. Bij deze verrassen wij jullie met een EXTRA blog over het fantastische mooie kinderkamp wat wij gehad hebben! (Misschien wat dubbele informatie, maar het worden lopende verhalen).

Donderdag 28 juli

We startten de dag natuurlijk met een goed ontbijt, zoals elke dag. Daarna stond iedereen aan! Laatste boodschappen doen (want we hoorden op het laatste moment dat het mogelijk was dat we op de locatie ineens geen water meer zouden hebben), koffers inpakken, allerlei spullen van het terrein meenemen voor gebruik daar en niet te vergeten 80 sandwiches smeren voor de lunch. Het sandwich maken verliep als een geoliede machine. Als iemand ernaar gekeken had, had die gedacht: wat een chaos, maar voor ons werkte de tactiek. Ondertussen werd de eerste groep met ons eigen busje in Oradea gedropt. Na twee keer heen en weer gereden te hebben, was de groep nog niet compleet. Alleen moest de grote bus toch echt gaan vertrekken om de volgende groep kinderen op te halen. De kinderen kwamen namelijk vanaf drie plekken. Wij begrepen er niets van, want we hadden nog een deel van de groep die ontbrak. Toch stapten we in de bus en Marieke probeerde onze aardige buschauffeur te vragen wat de bedoeling was, maar hij gebaarde haar iets minder vriendelijk dat ze zich er niet mee moest bemoeien (dit was dezelfde buschauffeur waar we onze heenweg avonturen mee beleefd hadden). Marieke terug op haar plek en iedereen afvragen of iedereen bij elkaar zou komen, maar gelukkig werd de groep na een aantal spannende kilometers rijden herenigd.

Bij de tweede tussenstop kwamen er veel kinderen bij, hier waren ook de moeders van de kinderen aanwezig. Zij probeerden ons met handen en voeten duidelijk te maken dat de kinderen wellicht moesten overgeven. Gelukkig hadden wij Maria, Nelu’s strenge moeder, die spuugzakjes meehad en de kinderen rustig hield heel de busrit aangezien sommige kinderen overenthousiast waren over het kamp. 

Team kinderkamp had een aantal busspelletjes voorbereid voor tijdens de reis. Toch gaf iedereen de voorkeur om lekker naar buiten te kijken. Alle bochten, de smalle weg en een bellende buschauffeur zorgden ervoor dat iedereen liever alert naar buiten bleef kijken. Bij elk huisje wat we zagen in de bergen hoopte wij dat dat onze bestemming was, maar helaas. De busschauffeur reed verder over alle smalle en enge wegen. Maar toen ineens stonden we stil en jaaa!! We zijn er. We konden de kinderen amper binnenhouden, maar toen gaf Maria het teken dat we de bus uitmochten. 

Al snel gingen de kinderen naar hun verblijf om hun kamer en bed uit te kiezen. Als eerste had team kinderkamp samen met Nelu overlegd dat de kinderen naar de rivier zouden gaan, om te wassen en te spelen. Dit zou het moment zijn voor zes Ichtusleden om alles uit te pakken en te versieren, maar de kinderen waren al zo snel terug dat er met de versiering werd gespeeld, de bounch ballonnnnen waren favoriet. Vanaf dat moment merkten we al dat we enorm flexibel moesten zijn komende dagen. Gelukkig hadden we genoeg ballen en frisbees om de kinderen te vermaken. Daarna deed team kinderkamp binnen een poging om zonder kinderen de namen op de keycords te schrijven, maar de kinderen hadden ons al gevonden. Hier leerden wij dan ook gelijk een belangrijk Roemeens woord: afară, wat betekent: naar buiten!

Voor de komende dagen hadden wij een buddystysteem/ gezinnetje/ friends. Elk groepje bestond uit twee Ichtusleden (papa en mama) met 3 á 4 kinderen. Iedereen kreeg een keycord met een gekleurd kaartje, zo wist iedereen wie bij wie hoorde. Ook zijn de kampregels uitgelegd aan de kinderen. 

Na al het spelen was het dan eigenlijk tijd voor eten! We aten couscous met worstjes, paprika en augurk. Waar Ichtus dacht dat dit een moment was van rust, hadden we dit mis. De kinderen renden zo van tafel af, dus dat werd zelfs tijdens het avondeten een sprintje trekken om de kinderen weer naast je te krijgen. 

Na het eten hadden we fellowship waar we voor het eerst liedjes gezongen: diep, diep, diep als de zee, ben je groot of ben je klein, ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God, lees je bijbel bid elke dag, een wijsman bouwde zijn huis op een rots, in lung si, capital en tu est un creatie a lui. Waar de kinderen enthousiast meededen met gebaren en klappen. 

Hierna hadden we een Creco-avond met rennende kinderen en chaos. Snoephappen waar alles lekker nat werd, koekhappen, spijkerbroek hangen waar de kinderen het opnamen tegen de Ichtusleden, spijkerpoepen waar enorm hard om werd gelachen, ballonnentrappen, memory en puzzelen. 

Het werd al erg donker, wat betekent bedtijd! Dit duurde alleen langer dan verwacht. Waar vier Ichtusleden ingepland stonden om de kinderen op bed te leggen, was iedereen nodig. Sommige kinderen hadden geen kleding mee en daarom konden zij kleding uitzoeken. Ondertussen werden de tandepoetszakjes uitgedeeld, wat ook complete chaos was met te weinig zakjes. Ook kwamen we erachter dat we te weinig bedden hadden, ook het beddengoed moest nog tevoorschijn worden getoverd. Wij moesten de kinderen een ritueel aanleren: tandenpoetsen, handen wassen en gezichtwassen (+ haren kammen). De kinderen waren nog laaaang niet moe en renden daarom hard weg. Romy probeerde een sprintje te trekken maar helaas… ze viel. Dit moest in de chaos verbonden worden, maar deze verbindkunsten werden hard uitgelachen door Maria en zij besloot het opnieuw te doen. En toen eindelijk de kinderen in hun bed lagen moest er nog een knuffel gehaald worden om een ontroostbaar meisje stil te houden, zodat de rest kon slapen. Een paar Ichtusleden bleven nog boven om te luisteren of de kinderen echt gingen slapen.

Hierna besloten we om nog even bij het verblijf van de jongens na te praten. Totdat Nelu binnenkwam en heel enthousiast bleef praten. Na een paar subtiele hints snapte hij helaas niet dat iedereen wilde slapen en werd dit daarom op een erg duidelijke manier tegen hem gezegd. De meiden moesten nog in een het donker een hele tocht maken naar hun verblijf. Maar ik denk dat binnen 5 minuten op bed iedereen vertrokken was. 

Vrijdag 29 juli

De eerste ochtend, dat betekende ochtendgymnastiek! Nelu rende enorm enthousiast rondjes met de kinderen terwijl de meiden vanaf hun balkon stonden te kijken of ze het aandurfden. Sommige kinderen waren de avond daarvoor niet lief gaan slapen en moesten daarom extra rondjes rennen. Omdat ze dit niet uit zichzelf deden, hadden ook hun papa’s en mama’s van Ichtus ‘straf’ omdat die toen hun ongehoorzame kinderen aan de hand mee moesten nemen, twee keer extra het veld rond. Daarna hadden we lekker ontbijt met diverse soorten ontbijtgranen en brood. Hierna hadden we weer een fellowship moment waar weer enthousiast mee werd gedaan. Hierop volgde een bijbelverhaal over de schepping. 

Daarna werd de knutseltafel klaar gemaakt met enorm veel stickers, glitterlijm en andere versierspullen. De kinderen gingen namelijk een spiegeltje versieren, met als boodschap dat zij prachtig zijn. Er was genoeg te versieren, er werden zelfs stickers op de spiegel zelf geplakt en op hoofden en iedereen zat onder de glitterlijm. Dit was ook het moment waarop Ichtus merkte dat de kinderen erg rustig werden van knutselen!!

‘s Middags had team kinderkamp het middagspel waar we spelletjes deden, zoals boter, kaas en eieren, memory, handen en voeten pad, ezeltje prikje, touwtje springen (wat touwtrekken werd) en nog meer. Na deze spellen was het nog lang niet tijd voor het avondeten dus moesten wij de kinderen met al hun energie blijven vermaken. Om toch even een rustmoment te pakken was de groep opgesplitst in tweeën en de papa en mama van ieder gezinnetje mochten allebei om de beurt een uurtje pauze houden om zo toch even een moment voor jezelf te hebben. 

Na het avondeten was het tijd om op te ruimen en onderdeel daarvan was het wegbrengen van het overgebleven eten. Dit moest ‘even’ weggebracht worden naar de ‘mevrouw bij de caravan en de schapen’ een ‘stukje’ verderop. Natalie en Desiree namen deze taak op zich omdat ze wel zin hadden in een wandelingetje. Terwijl de rest van Ichtus met alle kinderen en chaos achterbleef, beleefden zij een eigen avontuur, waarbij maar weer eens blijkt hoe lastig een taalbarrière kan zijn…

Om bij de schapen te komen, moesten ze met twee zware emmers vol eten een ‘eindje’ de bergen in. Na zo’n 15 minuten lopen werden de emmers zwaar en vroegen ze zich af of het wel goed ging. Dus de emmers werden neergezet en ze liepen zonder emmers verder. Net toen ze al drie keer om hadden willen draaien, zagen ze tussen de bomen eerst een stukje wei (zonder schapen), toen een grote schapenhond (terwijl ze het allebei niet zo op honden hebben) en toen een caravan (of iets wat daarop leek). Dus er werd rechtsomkeert gemaakt, de emmers werden opgehaald en weer een kwartier later stonden ze bij de caravan. Daar nam een vriendelijke Roemeense herderin het eten aan, gooide het in de voerbak van de schapen en maakte de emmers schoon in het riviertje. Terwijl ze dat deed, werden Natalie en Desiree bestookt door steekvliegen en door rap Roemeense zinnen die de vrouw op hen afvuurde en waar ze niets van begrepen. Uiteindelijk werd duidelijk dat ze ergens heel erg van over haar toeren was en beide dames mochten niet meer terug het dal in. De emmers waar het eten in had gezeten werden door de vrouw bewaakt alsof haar leven ervan af hing en die kregen ze niet meer terug. Ze moesten gaan zitten, gevaarlijk dichtbij de hond (die aan een ketting lag, maar geen hele stevige), terwijl de vrouw een geagiteerd telefoongesprek voerde met een man via een zeer oude Nokia. Het enige wat beide dames ervan begrepen was dat ze niet meer weg mochten en dat er een of ander vervoersmiddel zou komen om hen op te halen. Omdat ze alleen maar ‘even’ naar de schapen zouden lopen, hadden ze beiden geen paspoort of telefoon bij zich en samen besloten ze dat, wat voor vervoersmiddel er ook zou komen en wat voor man daar ook in zou zitten, ze daar niet in zouden stappen. Maar hoe gingen ze dat duidelijk maken? En hoe kwamen ze daar dan weg? Uiteindelijk dachten ze dat het probleem was dat twee jonge vrouwen dat hele eind die berg op gestuurd waren. We hadden al vaker gemerkt dat er in Roemenië daarin een cultuurverschil is tussen mannen en vrouwen. Dus er werd meerdere malen geprobeerd om uit te leggen dat Nederlandse jonge vrouwen prima emmers kunnen sjouwen, maar de vrouw liet hen niet bij de emmers in de buurt komen en ook toen ze dan maar zonder emmers naar beneden wilden lopen, mochten ze niet gaan. Na een hele poos werd de vrouw nog een keer gebeld en toen ineens moesten Natalie en Desiree heel snel meekomen, inclusief de emmers. De vrouw liep helemaal mee tot onderaan de berg, ondertussen nog steeds druk kletsend en gebarend, waar hen toen plotseling een grote kudde schapen met zeven loslopende honden tegemoet kwam (erg fijn als je niet van honden houdt). Er liep ook een man bij de kudde, die de man van de herderin bleek te zijn. Terwijl hij helemaal mee terug naar het hek van het kinderkamp liep, ging de vrouw met de schapen terug de berg op. Natalie en Desiree sloten na ruim een uur afwezigheid aan bij het avondprogramma alsof er niets gebeurd was en ze niet net ontsnapt waren aan zeven bloeddorstige honden en een mogelijke kidnapping in het buitenland. Ze vergaten door te geven dat er de volgende keer naar de schapen wellicht minimaal één man mee de berg op moest. Totdat de herder de volgende dag een praatje maakte met Nelu. Die verstond gelukkig wel wat de herderin duidelijk had willen maken. In het stukje van de bergen waar wij zaten, was ook een moederbeer met twee jongen. En dan bedoelen we niet de ‘beren’ waar we in eerdere blogs gekscherend over schreven, maar deze keer een echte. ’s Avonds tegen de schemering liep die vaak rond de schapenweide en de kudde rond, op zoek naar voedsel voor haar welpen. Het vriendelijke verzoek of wij voortaan rond die tijd geen mensen meer lopend de berg op wilden sturen met een pan met eten…

Gelukkig wisten we daar op dat moment helemaal niets vanaf en in zalige onwetendheid begonnen we aan de de boys and girls only avond. De jongens gingen boogschieten op de berg, touwtrekken en nog meer jongensactiviteiten. De meiden gingen om beurten douchen, haren kammen, nagels lakken en vriendschapsarmbandjes maken. En om de boel meiden bij elkaar te houden hebben we toch maar wat tekenspullen op tafel gezet. Daarna was het weer tijd om alle kinderen op bed te leggen, wat net als alle andere avonden ook weer even duurde. Om kwart voor 12 kon Ichtus dan ook eindelijk naar bed. 

Zaterdag 30 juli

Netjes om 8 uur stond Ichtus al benenden, maar de kinderen waren nog niet wakker. Daarom besloten we zo stil mogelijk te doen, zodat wij nog rustig aan wakker konden worden zonder kinderen om ons heen. Vandaag was ook de dag dat het ontzettend veel geregend had. We kregen zelfs allemaal een melding op onze telefoon dat het hard ging onweren. 

Na het ontbijt hadden we weer een fellowship moment waar weer leuk mee werd gezongen. We hebben daarna ook het bijbelverhaal van Noach en de ark gehoord. De kinderen wisten veel dieren op te noemen die ook in de ark waren. Daarna gingen we knutselen! We gingen onze eigen t-shirts versieren met (textiel) stiften en stickers. Er werd druk gestipt met de stiften voor de confetti en regenbogen werden gemaakt. Daarna werd er ook weer leuk gespeeld met alle spelletjes die meegenomen waren. Deze middag zouden we eigenlijk gaan picknicken en een bosspel doen, maar door de regen kon dit helaas niet dus hebben we op het kamp gegeten. En niet zomaar iets maar… pannekoeken! Gebakken door onze toppers Femke, Sijmen en Marieke. 

Na de heerlijke lunch hebben we ook nog een groepsfoto gemaakt en foto’s van onze ‘gezinnetjes’. Na regen komt zonneschijn 🙂 We haalden snel de buikschuifbaan tevoorschijn en het zwembadje. De baan hebben we de berg opgetild en met water uit de buitenkraan en zeep kom je al een heel eind. Totdat wat Ichtusleden bedachten om elkaar nat te gooien met water. Toen kwamen in rap tempo ook de kinderen aanzetten met de emmertjes van ‘emmer/beer pong’, met omgekeerde pionnen en met verder alles waar maar water in kon om zo ook iedereen nat te gooien. Een heus watergevecht was aan de gang, waar je niet veilig was als je er nog droog uit zag. De enigen die een uitweg vonden uit deze waterbende waren Desiree, Natalie en Marije, die dankbaar Miriam aflosten in de keuken bij het aardappel schillen (en die daarna door Maria ontslagen werden en niet nog een keer gevraagd zijn…). 

Aan het einde van de middag zag de lucht er dreigend uit en ja hoor, ons alarm had het goed voorspeld: een enorme regenbui. Iedereen was op dat moment naar binnen gevlogen terwijl Maria en wat Ichtusleden bezig waren met de bbq en opruimen. Romy probeerde binnen als animatieteam/dj/dansjuf was de kinderen te vermaken, geheel op eigen kracht, want ondertussen was ook de stroom uitgevallen. William heeft een paar blikken geworpen naar Romy die overenthousiast aan het dansen was, maar was al snel naar een andere planeet vertrokken. Ondertussen zaten Marije en Nicole op de trap terwijl zij in allerlei lenige poses een poging deden om de kinderen beneden te houden. 

Na twee uur was het eindelijk gestopt met regenen en konden we weer naar buiten en avondeten met het lekkere vlees van de bbq. Na het eten hebben we ook weer met z’n allen gezongen en daarna hadden wij als Ichtus een avond vrij. De kinderen hebben met Nelu en Christina een talentenjacht gedaan en wij hebben een stukje gewandeld en boven in het meidenverblijf gezeten.

Zondag 31 juli

Een nieuwe dag op het kinderkamp waar Natalie de leiding had over de ochtendgymnastiek, met vallen en opstaan ;). Na het ontbijt hadden we weer het fellowship moment met daarna het bijbelverhaal: Laat de kinderen tot Mij komen. 

Daarna was het tijd om te knutselen. Wij als kinderkampteam dachten juist wat moeilijke bouwpakketjes te kiezen, maar zelfs voor de Ichtusleden was dit een uitdaging (dit kwam mede door kwijtgeraakte instructies). Gelukkig konden de kinderen rustig toekijken hoe hun dier in elkaar werd gezet om het daarna heerlijk onder te kliederen met verf. Hierna hebben de kinderen nog even verder geknutseld en werden de Ichtusleden verrast met knutselwerkjes van de kinderen, die vol stonden met veel hartjes en ‘te iubesc’ (ik hou van jou). 

Na de lunch was het tijd voor de Bonte Middag! Elk ‘gezinnetje’ kreeg een act die zij naar alle vrijheid in mochten vullen. Zo zagen wij glowstick dansen, synchroom zwemmen achter doek, 2 mensen in 1 shirt die moesten eten, een poppenkast race tussen barbies en auto’s, een goocheltruc waar mensen verdwenen, dansuitvoeringen, reisleiders die ‘Samen in de naam van Jezus’ zongen en niet te vergeten de vogeltjesdans van Ichtus. Ik denk dat de kinderen ons daarna niet meer serieus konden nemen. 

Na deze bonte middag was het weer tijd om te spelen en om te kleuren. Ja hoor, onderin de papierdoos vonden we kleurboeken! Voor de kinderen was dit erg leuk, maar voor de Ichtusleden was dit zeker een moment van ontspanning. Nou ja.. diep diep diep als de zee is denk ik ook wel 10 minuten lang achter elkaar gezongen. Het is wel erg leuk dat de kinderen de gebaren meedoen en eigenlijk gewoon in het Nederlands meezingen. 

Na het avondeten hadden we weer een fellowship moment, daarna heeft Christina een bijbelverhaal verteld aan de kinderen, wat Jezus voor ons aan het kruis heeft gedaan. Dit moment sloten wij dan af in de kring met één of twee kinderen waar wij onze armen om sloegen en we hebben gebeden voor deze kinderen. 

Daarna zou het eigenlijk tijd zijn voor de film, maar dit duurde zo lang dat er eerst een polonaise werd gedaan zonder muziek met Harm-Jan voorop. Maar muziek maakt alles leuker dus veranderde de bioscoop in een kinderdisco, waar de kinderen los konden gaan met hun dancemoves. Wat zag dat er leuk uit, hoe sommige kinderen helemaal los gingen en lekker op de muziek aan het dansen waren. Hier kunnen wij nog wat van leren.. met onze vogeltjesdans. Omdat de film niet meer kwam was het hierna bedtijd en werden alle kinderen weer door ons op bed gelegd. Inclusief wat drukke kinderen die rondjes om het huis moesten rennen en moesten opdrukken om nog wat overtollige energie kwijt te raken. 

Maandag 1 augustus

Daar is die dan. De dag waar we allemaal naar uitgekeken hebben, maar ook weer niet. De gevoelens gaan als een rollercoaster. Spullen inpakken van jezelf, spullen inpakken van de kinderen, opruimen, laatste keer ervoor zorgen dat de kinderen hun tanden gaan poetsen (en hopen dat ze dat na het kamp blijven doen) en aan het ontbijt. Er is aan iedereen te merken dat het lastig is. Er worden veel knuffels uitgedeeld. Wat het aller aller mooiste is aan deze knuffels, is dat ze zo oprecht zijn. Er kan niet uitgesproken worden dat we elkaar gaan missen en dat we van elkaar houden, maar dit wordt gevoeld. Sowieso alle knuffels gedurende het kamp waren zo oprecht en ook met alle kinderen die spontaan met hun armen open voor je stonden. Maar ook Ichtusleden die met hun armen open voor kinderen stonden en lekker knuffelen. Het mooiste is dat niet alleen de kinderen gedurende het kamp geknuffeld werden, maar ook de Ichtusleden en reisleiding waren overvloedig aan het knuffelen. Op het kamp hebben wij gelukkig geen echte beren gespot (de laatste avond heeft het huisje naast ons deze wel om hun huis heen gehad…), maar er waren genoeg knuffelberen aanwezig!

Na het opruimen en inpakken van alle spullen kwam de mededeling dat het Adventure park door het slechte weer niet door kon gaan (ook vandaag hadden wij weer heerlijke regenbuien gehad). Wel gingen we met de groep naar een soort binnenspeelpark toe. Nelu vertelde de kinderen dat ze nog even moesten gaan zitten en dat er een verrassing aankwam. Daar kwam een doos met 27 cadeautjes! De kinderen keken hun ogen al uit. De cadeautjes werden uitgedeeld en iedereen pakte tegelijk hun cadeau uit. De reacties van de kinderen waren onbeschrijfelijk. Marije stond in de keuken en hoorde vanuit buiten alleen maar: waauuwww, woowww, oeee, waahhh. Ieder kind kreeg zijn eigen pandaknuffel. Dat was nog niet alles. Ook was er voor alle kinderen een tasje met spulletjes erin. Wederom pakten ze het tegelijk uit en weer waren de reacties onbeschrijfelijk. De bellenblaas werd direct gebruikt en ook de kleurtjes, etuis, kleurboeken, autootjes, lippenstift en snoepjes vielen goed in de smaak. De kinderen waren blij en dankbaar, maar tegelijk wisten zij ook dat dit het einde van het kamp was. Een aantal kinderen had bij Nelu aangegeven dat ze nog niet naar huis wilden gaan. Dat geeft toch een goed gevoel. Wij hebben iets voor de kinderen kunnen betekenen. Nog voor de laatste keer speelde Harm-Jan de akkoorden van ons themalied en iedereen zong weer uit volle borst mee en de dansjes konden natuurlijk ook niet ontbreken.

Door de hobbelige, smalle en ietwat spannende heenreis had de buschauffeur aangegeven ons niet meer bij het kamp op te komen halen, dus moesten wij een stuk lopen. Omdat een aantal jongens goed geslapen hadden, mochten zij bij William in de bus. Pure tactiek voor ons, want zo hoefden wij minder achter wegrennende kinderen aan te rennen 😉 (groot respect voor William die deze 6 kinderen in zijn eentje meenam op een zo’n 15 minuten durende rit).

De rest van de groep ging hand in hand met de overgebleven kinderen naar de bus lopen. Esther, Anne-Jin en Romy hebben minimaal 50 keer achter elkaar diep, diep, diep als de zeeee gezongen, deze af en toe afgewisseld met In lung Si, In lang Si, in adanc en lees je bijbel bid elke dag. Toch bleef diep, diep, diep als de zee de favoriet van de kinderen en zij zongen in het Nederlands met ons mee. Aangekomen bij de bus na een muzikale wandeltocht, begon iedereen te lachen en alsnog een beetje angstig te kijken. De luxe bus van de heenweg (waar we al verbaasd over waren), was ingewisseld door een bus die meer bij Roemenië past. Om te beginnen had deze bus geen achterruit, maar was dit een soort van dichtgeplakt met een hele grote vuilniszak. Ook de binnenkant van de bus was niet bepaald schoon, maar na deze werkvakantie zijn onze standaarden behoorlijk gedaald en maakt iets (of iemand) die minder schoon is niet uit.

Iedereen vroeg zich af hoe de busrit zou gaan verlopen. De kinderen zaten gezellig naast iemand van Ichtus en het knuffelen ging voor velen weer verder. Waar iedereen eigenlijk had verwacht dat de kinderen een behoorlijk kabaal zouden gaan maken en het Ichtus entertainmentteam nog steeds aan moest staan, was het tegenovergestelde het geval. Het was zo zo zo stil in de bus. Vele kinderen lagen te slapen en hierdoor konden zelfs enkele Ichtusleden ook in slaap vallen.

Tijdens de busrit waren de kinderen ook weer onder de indruk van wat ze tegenkwamen. Iedereen werd geroepen en de ‘wooow’ klonk wanneer er bijvoorbeeld langs een groep koeien gereden werd. Zo mooi om te zien dat kinderen zich aan zo iets kleins kunnen verwonderen. De natuur waar we doorheen reden was dan ook wel erg mooi (en we hadden een andere buschauffeur waarbij we ons een stuk veiliger voelden, dus konden we genieten van de busrit). Onderweg werd een gedeelte van de groep al afgezet, omdat zij op de route lagen. Zij gingen hierdoor jammer genoeg niet mee naar het speelpark (dit waren de ouderen van de groep en uiteindelijk zouden zij ook te oud geweest zijn voor het speelpark). Ze stapten uit en we zagen ze instappen in een gammel wit busje waar alle 8 kinderen ingepropt werden.

We reden verder en kwamen aan bij het speelpark. Ook daar volgden de ‘woows’ en ‘wauws’ elkaar op. De schoenen gingen uit en een aantal kinderen rende de trampolines op. Ook een aantal Ichtusleden wilde mee (en werden door de kinderen meegetrokken), alleen werd er aangegeven dat dat niet de bedoeling was. ‘Dat gaat niet, bestaat niet’. Huppatee gewoon nog een aantal mensen entree erbij betalen en gaan. Ichtusleden sprongen mee, gingen van de glijbanen, liepen in het speeltoestel en zaten in de ballenbak. Toch was de bak met foamblokken ook voor Ichtus eigenlijk nog best interessant. Salto’s, dubbele salto’s, elkaar erin duwen en kinderen jonassen. Tussendoor kwam Nelu met tassen vol broodjes en konden we weer nieuwe energie opdoen om door te spelen. Eén van de kinderen (onze lieve Anton) merkte na de lunch dat het dan ook echt voorbij was. Zijn altijd stralende oogjes stonden nu op verdriet. Het leek zelfs alsof hij er gewoon ziek van was. Nu moesten we toch echt afscheid gaan nemen.

We kwamen naar buiten en weer hand in hand en op de nek van een aantal sterke jongens, liepen we terug naar de bus. Van de eerste groep stond er een aantal familieleden om ze op te halen en de kinderen waren blij om ze te zien. Na veel knuffelen was de eerste groep kinderen weg en zat de tweede groep kinderen in de bus te wachten (zij waren op een andere plek opgehaald). Ineens kregen wij te horen dat wij niet meer met hun mee zouden rijden en moesten we ook afscheid van deze groep gaan nemen. We stapten een bus in met huilende kinderen en ook Ichtus kon het niet droog houden. We liepen de bus binnen om de kinderen gedag te zeggen en kwamen één voor één de bus huilend uit. We moesten nu echt afscheid nemen en de kinderen (inmiddels onze kinderen…) weer op weg sturen naar hun thuissituatie. Iedereen was er stil van toen de bus wegreed en er werd veel geknuffeld. Ook tijdens de terugrit naar Cihei was het stil in de bus en af en toe hoorde je nog een snik. Bij het uitstappen op het terrein begonnen de meeste weer. Het was een emotioneel, maar mooi moment. Na nog vele knuffels, is iedereen iets voor zichzelf gaan doen.

Het is mooi om te zien hoe hecht de groep geworden is. Ondanks al het geklaag en de vermoeidheid, zijn wij van deze kinderen gaan houden. Iedereen van Ichtus deed zo goed zijn best tijdens het kinderkamp en dat is iets waar iedereen super trots op mag zijn. De laatste dagen is er nog veel gepraat over het kinderkamp en was er te merken dat het bij iedereen mooie herinneringen achter gelaten heeft. Er gaat nu inmiddels al de vraag rond wie er eventueel mee zou willen op kinderkamp 2.0 in de zomer van 2023. Wie weet is dit dus nog niet de laatste kinderkampblog 😉

In lung si in lat, semne de coregrafie – YouTube  Dit was één van onze thema liederen, niet heel het dansje geleerd, maar er werd vrolijk mee geklapt en hard gezongen! 

 Liefs, 

Team kinderkamp Nicole, Romy en Anne-Jin