Blog 8 (27 juli): Do’s en don(u)’ts

Excuus: Door een combi van een drukke dag, een afwezige laptop en het masterchef uithangen staat deze blog nu pas online. Het antwoord was …… Jorn! Gefeliciteerd Eymeke 🙂 De volgende blog wordt vanavond geschreven en snel geplaatst 🙂

Vannacht hebben wij lekker geslapen. Ook waren er geen snelle voetstapjes te horen. Om half acht gingen de wekkers en werd iedereen wakker. Nou ja.. Dat was de bedoeling. Gelukkig hadden wij Jorn om de jongens wakker te strelen over hun benen en Ron om de slapende meiden te ontwaken uit hun schoonheidsslaapje. Na een kringgebed om de dag te starten, gingen wij de kinderen uit hun bed trommelen. Met nog half slapende kinderen renden wij naar buiten voor de welbekende ochtendgymnastiek. Jetske en Perrin gingen lekker los op Kinderen voor Kinderen en het vliegerlied. Na de refreshment was het tijd voor het ontbijt en daarna de fellowship. Veel liedjes zijn gezongen en ook werd er een bijbelverhaal verteld. Vandaag stond het verhaal van de barmhartige Samaritaan centraal. De acteertalenten van een aantal Ichtusleden werden getoond, waarbij Jorn credits krijgt voor het spelen van een ezel! Na de fellowship gingen wij knutselen. Na het succes van vorig jaar hebben wij ook dit jaar weer shirts versierd/beklad.

Na het knutselen hoopten wij op de lunch, maar deze liet nog even op zich wachten. Een vreetpartij later had Nelu een zeer goed idee. Met 30 losgeslagen kinderen en wat verantwoordelijke Ichtusleden gingen wij naar een ruïne wandelen. Ongeveer 5 km langs een provinciale weg, waarbij Ichtus nog steeds niet weet hoe hard er nou daadwerkelijk gereden mag worden en na die beproeving een bergbeklimming recht omhoog. Boven op de berg aangekomen was de opluchting groot dat we er waren en dat iedereen nog leefde. Na het uithijgen kon er van het uitzicht genoten worden. Een zekere rust daalde neer, maar die duurde niet erg lang. De ruïne bestond namelijk uit één muur en daar achter een afgrond. En wat is er nu zo leuk aan Roemeense kinderen? Zij klimmen overal op en zien totaal geen gevaar. Een aantal hartverzakkingen verder gingen wij weer naar beneden. De terugtocht bleek voor de een van makkelijker te zijn dan voor de ander. Vooral Jolieke dacht dat zij meerdere keren dood zou gaan, maar wij kunnen u melden dat zij nog steeds leeft! Na de intense daling gingen wij nog een stukje verder langs de zeer veilige provinciale weg strompelen om ijs te halen als beloning. Ondertussen waren Nicole en Jorn thuis gebleven met 2 kinderen. Waar de hele groep tal van bijna-dood-ervaringen hebben gehad, waren deze 4 mensen aan het relaxen!

Teruggekomen bij het kamphuis moesten de kinderen vermaakt worden tot aan het avondeten. Dit duurde wederom iets langer dat wij hoopten, waardoor de kinderen ons en elkaar nog net niet opaten. Sommige Ichtusleden moesten optreden als politieagentje en anderen hadden de taak om kinderen naar beneden te halen van een helling. Twee stoere mannen (onze helden Perrin en Matthijn) betraden de berg als echte wereldveroveraars. Maar ook wereldveroveraars hebben soms schijt aan dingen. In dit geval waren hun broeken niet gespaard gebleven van poep (mensenpoep om precies te zijn). Voordat er werkelijk moorden werden gepleegd, werd het dinner soldaat gemaakt.

’s Avonds werden er weer liedjes gezongen en was het tijd voor de ‘bonte avond’. Alleen Nelu’s idee van een bonte avond verschilde een beetje van ons idee. In plaats van gezellige toneelstukjes en heel veel dansen en zingen, had Nelu het idee opgevat om over de streep te gaan. Intense vragen werden gesteld, waardoor de avond eindigde in een heleboel huilende kinderen en Ichtusleden. Er is veel gebeden en gehuild om en voor de situaties van de kinderen. Wij zouden ook u willen vragen om voor al deze kinderen en hun situaties te bidden en hun Gods zegen toe te wensen. De avond werd afgesloten met een kampvuur. Nadat de kinderen op bed waren gelegd, gingen wij nog even terug naar het kampvuur. Natuurlijk is een Ichtuskampvuur nooit compleet zonder marshmallows (wist u trouwens dat marshmallows in Vlaanderen ook wel nonnenbil of meiskesvlees worden genoemd?). Om precies twaalf uur ’s nachts is er gezongen voor de jarige Jette! De jarige Pauline lag al lekker op één oor! Een half uur later was ook tijd voor de rest om te gaan slapen! Vier Ichtusvrouwen, waaronder deze twee blogschrijvers, hadden nog wel een nachtelijk avontuurtje met een scheelkijkende zelfgemaakte Ichtusvis. Ook was er veel lol om vier genuttigde pruimen, waardoor het een zeer luchtig gesprek was.

Nog een leuk feitje om te weten: Op de laatste volle dag vertelde één van de vertalers van 17 jaar dat zij niet wist dat er ook kinderen aanwezig zouden zijn op dit kamp. Dit verklaarde waarom de vertalers elke keer bijna huilend in hun slaapkamer verdwenen.

Hierbij nog de beste quotes van de dag:

‘Oh dit helpt echt. Het is een soort glijmiddel.’ – Jonathan

‘Waarom loopt hij weg? Hij heeft eten?’ – Nicole

‘Can you tell her that she won’t die from sweating?’ – Matthijn (tegen de tolk)

‘M’n moeder zou me gek vinden en dat vind ik mezelf ook.’ – Jolieke

‘Ik heb het gevoel dat alles wat ik aanraak onder de pis zit.’ – Perrin

xoxoxo Jolieke & Femke