Blog 9 (28 juli): De wielen van de bus gaan rond en rond (EVD)

‘s Ochtends vroeg om half zeven begon de dag, maar denk nu niet dat iedereen gelijk naast zijn bed stond te springen. Helaas hadden we ook geen refreshment (een synoniem voor ochtendgymnastiek), dus echt ‘fresh’ waren we niet, op onze kapsels na dan. Na een heerlijk gekookt kanonhard ei (minstens 12 minuten gekookt) met cheddarkaas en salami, mochten we ook onze stembanden losmaken. We hadden namelijk twee jarigen in ons midden: Jette en Pauline!! Maar liefst negentien en zeventien lentes jong.

Daarna begon het echte werk, we moesten alle kleding en spullen van de kinderen inpakken en het huis even aanpakken. Dit was minder makkelijk dan gedacht, want de kinderen zijn nogal goed in spullen toe-eigenen. Waardoor er hier en daar wat kleding moest worden uitgetrokken en uit de tassen moet worden gehaald. Het huis opruimen ging verder heel vlot en binnen no-time stonden we allemaal voor de camera om gezinsfoto’s te nemen door paparazzi Jonathan.

De busreis verliep daarentegen wat minder soepel, we hebben namelijk een record-aantal kotszakjes er doorheen gejaagd. Zodoende heeft onze Benjamin samen met Jetske een record-aantal meters in een rijdende bus afgelegd. Elke keer wanneer een kind begon te spugen, maakten ze dat ze weg kwamen, de zure lucht was voor hen niet te harden. ‘Er hangt hier een zuur luchtje’ – Benjamin. ‘Er hangt ook een kotszak tegen je been aan.’ – Miriam. Perrin kwam echter aangesneld om het braaksel op te vangen. Naast de magen van onze kinderen, moesten ook de blazen geleegd worden. We hadden een lieftallige toiletdame in ons midden: Perrin. Die ‘piesie ou kakka’ naar de kinderen riep om de grote van de boodschap te bepalen. Na een busrit van maar liefst vier uur, kwamen we aan bij het speelparadijs. De auto en de witte bus waren ons echter al voor, al had dat voor de auto en bus weinig gescheeld. Onze stuurman Jorn wist namelijk een een aanrijding met een koe te voorkomen en ook William moest hard op de rem trappen.

Het springen kon nu echt beginnen, naast alle kinderen mochten vier Ichtusleden de trampolines trotseren, meer massa konden ze niet aan. Ons jongste kinderkamplid hield het niet droog en alle Ichtusleden waren te beroerd om hem te helpen. (Hij ging dus met een zeiknatte broek naar zijn moeder.) De rest van ons zat buiten op de lunch te wachten, die Jetske, Rick en Perrin voor ons aan het halen waren. Na dit avontuur was het afscheid van onze kinderen daar, wat vrij bijzonder verliep. Het afscheid was namelijk erg abrupt, de kinderen werden opgehaald door familie/kennissen kregen een tasje met kleding en gingen er vrijwel gelijk vandoor. Wel werden er nog een paar knuffels uitgedeeld. De kinderen denken waarschijnlijk dat we volgend jaar nog een keer terugkomen. Ichtus ervaarde het afscheid wat intenser, er werden een paar traantjes gelaten.

Ichtus ging weer terug naar Cihei, de ‘één’ met een legere maag dan de ander. We dachten heerlijke pizza’s voorgeschoteld te krijgen, maar we waren nog niet van onze kokkin af. Ze besloot nog een keer voor ons te koken, bij onze thuisbasis. Dit was niet verkeerd, maar het had wel wat warmer gemogen. We besloten na het eten gelijk door te gaan met een fellowship moment, waar gesproken werd in de stilte. We hadden een lang stilte moment, waarbij we mochten bidden en reflecteren op het kinderkamp. Dit werd positief ervaren, ook werden er nog een paar liederen gezongen.

Na de fellowship was de wasserette geopend. Menig onderbroeken werden van hun stank ontdaan. Matthijn heeft zelfs nog dappere daad verricht, door ook Perrins onderbroeken mee te wassen. (vrijwillig) nadat alle onderbroeken keurig aan de waslijn hingen was het tijd voor luizenpluis uurtje. Een paar Ichtusleden veranderen in heuse luizenmoeders. Tot nu toe zijn onze kleine vrienden nog niet gesignaleerd, maar we juichen nog niet te vroeg. Want al het gekrab over de hoofdhuis spreekt andere taal…

Het was een hectische dag, die we met een rustige avond afsluiten. Iedereen heeft even tijd voor zichzelf en ontspanning.

Hartelijke groeten uit Roemenië van Rebecca en Matthijn AKA retired mom & dad. Een dikke shout out naar onze lieve kinderen: Gyla (onze taikwandospecialist), Ruben (onze alphaman) en Isabella (onze kleine prinses).