Blog 10 (29 juli): Smurfen

‘s Avonds een vent, ‘s ochtends een vent’, dus Benjamin en Rick deden wat ze besloten hadden en stonden net niet om zes uur op voor een fietstocht. Wat een simpel tochtje naar een meertje leek, werd een fietsmarathon over onbegaanbare wegen. Daardoor konden ze nooit meer op tijd komen voor het ontbijt, ware het niet dat het ontbijt nog gekocht moest worden. Gelukkig is Perrin ondertussen kind aan de winkel bij de plaatselijke supermarkt dus dat duurde maar een paar minuten. Uiteindelijk zat iedereen rond kwart over acht aan de ontbijttafel, best wel netjes voor mensen die net een kinderkamp achter de kiezen hebben.

Na het ontbijt werd de groep in tweeën gedeeld. Een groepje van zes mensen ging naar Oradea om het huisje van een Hongaarse vrouw van 70 op te knappen. Ze moet leven op een pensioen van 30 euro, wat net genoeg is voor haar water en haar afval. Ze heeft geen familie of vrienden dus is ze afhankelijk van mensen zoals Nelu zodat ze nog wat te eten krijgt. De grond waarop haar huisje staat ligt dicht bij het centrum en daardoor is ze slachtoffer geworden van oplichters. Op dit moment zit ze vast in rechtszaken om ervoor te zorgen dat ze haar grond kan houden. Ze kan dat natuurlijk niet betalen, maar gelukkig heeft Nelu een pro-bono advocaat voor haar gevonden.

Omdat ze slecht ter been is, lukt het haar niet om haar huis goed schoon te maken en zware dingen te verplaatsen. Het huis zelf was een huis wat in Nederland afgekeurd zou worden, de muur brokkelde af, er was geen wc of douche in het huis en er was ook geen elektriciteit aanwezig. Alle muren waren zwart, inclusief de plafonds. Dankzij de zwartheid van de muren zagen we niet de hoeveelheid roet die ook nog eens op de muren zat.

Het huis bestaat namelijk uit twee kamers; een keuken met een kachel, fornuis, tafel, stoel en een waterkraantje. De andere kamer is een slaapkamer waar de muren zelfs bol staan en er echt instortgevaar is. Toen we er binnenkwamen was het één groot zwart gat er was ook geen licht in de kamer.

Na veel gezwaai met rieten bezems waren de plafonds en muren aardig spinnebwebvrij. We hadden een heel stappenplan voordat we gingen verven. Daarvoor moesten we eerst het hele huishouden van dit vrouwke buiten zetten, daarna de muren met een sopje wat schoner maken en de muur voorstrijken met één of ander witte vloeistof. Toen waren de muren klaar voor de witte verf. Althans, de muren van de keuken dan, voor de slaapkamer hadden we versterking nodig. Ook wilde de vrouw even een dutje doen op haar bed, maar dat moesten we eruit bonjouren.

Als we dit met een groepje van zes zouden doen, waren we om half acht vanavond nog steeds niet klaar. De helft moest namelijk bijschijnen zodat de verf op de muur kwam in plaats van op ons zelf, dit is niet volledig gelukt;) Gelukkig kregen we om een uur of twee versterking.

De slaapkamer werd door ons zestienen bemand en was binnen no time smurfenblauw. De vrouw kwam elke keer even om het hoekje kijken of het wel veilig genoeg ging. Haar glimlach werd groter en groter.

Toen we klaar waren, wilden we ons afval weggooien. Omdat de kliko van de vrouw vol zat gooide Rosalie het afval in een andere kliko, maar ze werd uitgescholden door de buurman dat het een privékliko was. Alsof dit nog niet genoeg was, kwam de buurvrouw ook nog naar buiten en even leek het erop alsof ze Rosalie wilde aanvallen. Ze dreigde met het bellen van de politie. Na heel veel gedoe zijn de afvalzakken de bus ingegooid en mee naar het terrein in Cihei genomen.

Zoals wij u al verteld hebben had de grootste storm ooit in Oradea het terrein van Nelu getroffen van de week. Daardoor zijn meerdere kassen beschadigd. Een van die kassen werd gebruikt als opslag (en als hangplek van de plaatselijke Ichtusjeugd). Deze kas was dusdanig beschadigd dat hij volledig afgebroken moest worden en daar werd deze ochtend dan ook een begin mee gemaakt.

Er werden waterbulten lekgeprikt, zeilen losgemaakt en stangen losgeschroefd. Voor het eerst had David al zijn engineerskills nodig en Sijmen een bijl, het tweede ging makkelijker toen we besloten dat het zeil toch niet te redden was en het derde toch wat sneller met een schroeftol dan met de hand. Er staat trouwens schrikdraad rond deze kas en dat schrikt redelijk.

Perrin maakte zich ondertussen op voor zijn tweede tochtje naar de supermarkt van de dag. Het ontbijt is niet de enige maaltijd van de dag en er moest heel wat ingekocht worden voor de voedselpakketten. Hiervoor nam hij Miriam en Jorn mee en vooral Miriams voorkeur voor verse kruiden werd door ons hoofd inkoop heel erg gewaardeerd, hoewel daar in Roemenië een chronisch gebrek aan is. Uiteindelijk waren er vier volle winkel wagens en een hele volle auto nodig om alle spullen terug in Cihei te krijgen. Gelukkig is Perrin in de winkel zo bekend dat er speciaal een kassa voor hem geopend werd.

De kas opruimen is niet het enige wat er in Cihei gebeurde. Rebecca en Matthijn besloten hun innerlijke boer te channelen en te gaan hooirijden. Er lag een hoop die helemaal weg moest en dat ging vrij vlot, totdat de elektrische buggy leeg was. Het concept kruiwagen bleef hen enigszins vreemd.

Na een ochtend vol hard werken werd er genoten van een lunch onder de partytent. Daarna ging er een tweede groep naar Oradea. William had ondertussen een trilplaat geregeld en begon samen zijn broer en pakezel Ron aan het terras. Na een middag ploeteren werd er vakwerk geleverd, een prachtig terras wat het stempel Puper waard was, met een mooie helling zodat het goed afwatert.

Ook werden de poorten van het hek dat wij vorig jaar geplaatst hadden vrijgemaakt. Deze worden maandag omgoten met beton en dat is hard nodig. Hier bij was er wel een probleem. Achter een van deze hekken zaten twee honden en die waren al een week niet uitgelaten. Anne-Jin en Romy besloten even de twee honden uit te laten, Lilly en Oreo. Een van de halsbanden brak direct, gelukkig hadden we nog een touw over van het kinderkamp.

Daarnaast gingen er mensen verder met het hooien, de voedselpakketten werden klaargezet en er werd een vrouw van 48 of 49 jaar bezocht omdat ze jarig was. Nelu wilde graag heel leuke cadeau’s kopen. Hij koos voor lekker drinken en chocolade, een beetje typisch voor Nelu, aangezien de vrouw diabetis heeft. Gelukkig zongen Marije en Femke happy birthday voor haar en kreeg ze nog een voedselpakket.

Ondertussen dreigde er storm in Cihei. We waren gisteren al van plan om pizza te eten maar Dorina was het daar niet helemaal mee eens en besloot heerlijk (niet volledig Jorn’s mening) voor ons te koken. Daarom was het plan een dag opgeschoven. Maar dit plan leek volledig in het water te vallen toen er een zilveren bolide het pad op kwam draaien. Er stapte een kleine Roemeense vrouw uit die binnen no time een zwarte pan op tafel kwakte en om Maria stond te schreeuwen, zo hard dat Jetske het door haar oortjes heen hoorde. Gelukkig kon met wat diplomatiek hand en spanwerk duidelijk worden gemaakt dat we al etensplannen hadden voor deze avond en werd er besloten dat het eten zou worden uitgedeeld aan de bewoners van het terrein.

Dit betekende ook dat er pizza besteld moest worden. Miriam had er een gevonden en na een kort ritje met vele bochten en een lift voor Alex kwamen we (Mir, Ben, Jetsk en Jor) uit in een woonwijk bij een klein gebouwtje. We werden gerustgesteld door de professionele houtoven, de goeie quotes aan de muur en een Engelssprekende local die ook voor ons vertaalde. Volgens hem was dit een van de beste restaurants in Oradea. Dus wij besloten voor 24 man te bestellen. Dit zorgde voor twee reacties: een kassameisje die een half uur moest rekenen en een pizzabakker die in de auto sprong om nog even inkopen te doen. Het zou om acht uur klaar zijn, dus iedereen had nog even tijd om zich op te frissen.

Uiteindelijk was de pizza er om zeven uur. Dus een aantal van ons zat nog blauw aan tafel. Ook kunnen we vertellen dat hij prima te eten was. Mocht u ooit in Oradea zijn, vraag Miriam om een adresje.

Voor de avond hadden David en Benjamin een spelprogramma voorbereid. Of beter gezegd, tijdens de avond hebben ze het nog even voorbereid. Maar dat viel er echt niet van af te zien want het was heel erg leuk. Er stonden zes spellen op het programma. Onder andere werden er dieren uitgebeeld en mocht David raden wie een raar geluid achter hem maakte. Een kat of hond uitbeelden bleek lastig, maar kan iemand William uitleggen hoe je een tor uitbeeld?

De avond werd afgesloten met inspirerende liederen. Wie kan zich niet vinden in ‘Zijn we niet allemaal unicorns en dolfijnen.’ Een van de jongeren op het terrein kwam nog even kijken maar het was een vermoeiende dag dus we zijn allemaal vroeg gaan slapen. Iedereen was voor de zondag thuis (behalve de blogschrijvers en strijdster Maria).

Een knuffel, twee knuffels en een derde voor wie hem nodig heeft.

Jette en Jorn

‘Ik ben een paard geweest en Femke een pony.’ – Rosalie

‘Ik heb bijna de ballen van de hond eraf gesneden.’ – Romy

‘Magnietron’ – Benjamin ‘Dat is anders dan een magweltron.’ – Marije

‘Ik slaap met een aubergine’ – Romy