Blog 11 (30 juli): Toren van Babel gevolgen
Het is weer zondag. Met z’n allen vroeg uit de veren om weer naar de kerk te gaan. Dat gaat de een natuurlijk weer wat makkelijker af als de ander maar om 8.00 en een beetje à la Ichtus zaten we dan toch aan het ontbijt. We hadden bedacht om naar de kerk te gaan in het centrum en dan konden we erna direct de stad bekijken. Goed plan, dachten we. Toen we eenmaal in de kerk zaten draaide Nelu (die voor ons zat) zich doodleuk om en zei ‘ik ga het zelfde ervaren als jullie want ik versta er ook niks van’. De dienst was namelijk van de Hongaarse protestantse gemeente (Voor de Serviëgagangers: à la Laszlo). Toch hebben we een mooie dienst gehad, want de woorden Jezus Christus en Amen kent iedereen. Al klonken deze worden uit de mond van een vrouw, voor sommigen toch wat anders dan we gewend waren. Wat echt mega fascinerend was om te zien, was de preekstoel die geen trap had… iedereen had zo zijn theorie over hoe de dominee boven kon komen. Ofwel springen, ofwel met een lift of met een verborgen geheime doorgang. Dit laatste was waar, een geheime deur gaf doorgang naar een verborgen trap achter de muur, waardoor een andere deur geopend kon worden naar de preekstoel. De dominee zei nog net geen kiekeboe toe ze de preekstoel beklom. Daarnaast waren de psalmborden ook echt vernieuwend. Deze werden aan de achterkant opgezet, om vervolgens gedraaid te worden naar de mensen. Zo konden er telkens 2 nieuwe liederen worden weergegeven. Sommige liederen waren zelfs bekend, al dan wel in het Hongaars. ‘We zullen opstaan’ was ook een toepasselijk zin voor de dienst, want bij het minste of geringste gebed of praatje moesten we gaan staan, om vervolgens zittend weer te gaan zingen. De preek was gelukkig wel zittend. We hebben allemaal ons best gedaan om de dienst te volgen, al had zelfs Nelu moeite met wakker blijven.
Na de kerk moesten een paar mensen de lange broek, die ze voor de kerk speciaal hadden aangedaan, verwisselen voor een korte. Daarna was het tijd om de stad in te gaan. We liepen echter eerst nog even langs het huis van de lieve vrouw, waar de dag ervoor zo hard was gewerkt. Iedereen was onder de indruk van het verzette werk. We gingen met elkaar naar de stad en splitsten op om alles goed te bekijken. Na gezellig rondgelopen te hebben, verzamelde we weer op het plein om in 2 etappes weer de hele groep terug naar Cihei te brengen. Hier was het even tijd voor rust en een spelletje, in afwachting op Nelu die zou komen om met ons op bezoek te gaan bij de kinderen van het kamp.
Nelu arriveerde voor het eerst exact op de tijd die hij had doorgegeven, uiteraard was Ichtus nog niet compleet. Maar na een snelle zoektocht naar de laatste deelnemers konden we vertrekken. De hele colonne trok richting Oradea (lees: Nelu, Sijmen met auto en William met bus). Na een kort geslinger kwamen we uit bij een achterafbuurt van Oradea. We waren net de hoek om toen de eerste kinderen ons al om de nek vlogen. Hier waren ook wat kinderen van het vorige kamp, die dit jaar niet mee konden komen. We werden hartelijk ontvangen en hebben nog een heuse show gegeven, door samen met de kinderen de liedjes met dansjes te doen voor de ouders. We hadden ook nog voedselpakketten gemaakt om uit te delen. Dit hebben we onder leiding van Nelu moeten doen, om te voorkomen dat gezinnen 2 tasjes probeerden te krijgen, omdat ze zo’n honger hebben. De eerste stop was bij een soort kamp met caravans, waar soms wel 10 mensen in woonden. Daarna reden we met de kinderen in de spiegels rennend achter ons aan een stukje verder naar een paar grote flatgebouwen met erg achterstallig onderhoud. Hier woonden een groot aantal kinderen bijeen samen met ouder(s) of grootouders of verzorgers net wie hen onder de hoede wilde nemen. De omstandigheden waren schokkend om te zien. Op een appartement van 3x8m2 woonden soms wel 12 mensen samen. Overal lag afval en zaten mensen en kinderen. We voelden ons machteloos en waren geschokt om te zien uit wat voor situatie de kinderen kwamen en hoeveel het er waren. We hebben echt maar een heel klein deel een mooie tijd kunnen geven. Alle kinderen riepen meteen ‘gaan we weer op kamp?’ en toen we weg wilden gaan, wilden ze mee en niet terug naar huis. Het was mooi de kinderen weer te zien en nog een keer afscheid te kunnen nemen. Wij bidden voor hen en hopen ook dat iedereen dat met ons doet, God is de enige die in hun leven echte verandering teweeg kan brengen. Wij hebben ons ingezet om de kinderen hopelijk iets van Gods liefde te laten zien en leggen het nu in Zijn hand.
Richting huis begon het te regenen, we zijn gauw naar binnen gerend en daar stond al lekkere chili con carne op ons te wachten. Verspreid over de keuken, hal en het bed van Romy en Rosalie hebben we heel knus met elkaar zitten eten en napraten over de dag. Nu wacht ons alleen nog de laatste Bijbelstudie van Jorn en dan gauw naar bed om morgen nog 1 laatste dag alles te geven voor Nelu.
Groetjes van de papa en mama van deze werkvakantie (William & Romy)
Ps: Na de Bijbelstudie hebben de reisleiders nog een gedichtje voorgelezen voor alle Ichtusleden (per persoon). Wij als reisleiders vonden de groep wederom fantàstisch!
‘Ik ben een opgezwollen muggenbult’ – Femke







Wat bijzonder dat jullie de kinderen in hun woonomgeving hebben opgezocht.Dan zie je en besef je nog beter hoe het leven voor hen is.En wat voor bevoorrechte mensen we zijn .
Dankje voor jullie inzet en de liefde die jullie gegeven hebben .Alles wat we in Zijn Naam doen ,is niet leeg,maar een fontein vol overvloed.
Wat een armoede hè, zo bijzonder wat jullie daar hebben gedaan. Zonnestralen in de somberheid. Gods liefde uitgestraald, gezaaid. En veel van de beschrijving van de leefomstandigheden is herkenbaar met Servië.
Zo mooi weer, jullie inzet.