Blog 13 (1 augustus): There and back again

Dat was het dan, na deze indrukwekkende reis zijn we allemaal weer terug in Nederland, of inmiddels alweer op onze nieuwe vakantiebestemming. Gister reisden we terug en dit is hoe dat ging.

Voor de meeste Ichtusleden begon het terugreizen op 1 augustus, maar het busje was al rond 12 uur op 31 juli vertrokken. De vier strijders William, Sijmen, David en Jorn duldden geen tegenstand en roken hun bed, dus reden vrijwel aan een stuk door naar Nederland. Op wat wegafsluitingen in Duitsland na ervoeren ze geen problemen en zo was het dat de rest van Ichtus wakker werd met het bericht dat ze al (bijna) op de plek van bestemming waren. Zij gingen naar bed en wij begonnen onze reisdag.

Zoals gezegd was er gister sprake van het slapen op de trampoline. Uiteindelijk gingen Benjamin en Rick deze uitdaging aan. Het bleek buiten toch wat kouder te zijn dan gedacht, maar ze hadden veel dekens meegenomen. Rick sliep zelfs zo vast dat hij te laat voor het ontbijt kwam. Toen we allemaal aan de ontbijttafel zaten kwam een auto het terrein opgereden. Inmiddels herkennen we de zwartgrijze auto van Dorina, maar dit keer had ze voor het verrassingseffect een andere auto meegenomen. Ze had voor ons allemaal een soort beignets gebakken en kwam afscheid nemen. De beignets gingen mee de bus in, want hoewel Dorina lekker kookt en bakt is een beignet vol olie om 6 uur ‘s ochtends net niet helemaal ideaal. Na het ontbijt gingen we allemaal nog vol aan de laatste schoonmaak en om 7 uur stonden we klaar om de bus in te gaan. Niet dat de bus er klaar voor stond, die was er natuurlijk nog niet. Een kwartiertje en een afscheid van Nelu later was het dan echt zo ver, afscheid van Cihei. We stapten de bus in, zwaaiden nog een keer en vielen in slaap.

Deze rust werd echter ruw verstoord toen de bus net buiten Oradea stopte en de chauffeur zonder iets te zeggen uitstapten en wegliep. Hadden we iets verkeerd gedaan? Had hij het verkeerde adres? Was het een scam? Nee, het was een chauffeursruil. En wie stapte er in onze bus? Onze vaste witharige chauffeur die ons niet kon missen. Deze man heeft ons vorig jaar van Debrecen naar Oradea gebracht en sindsdien heeft hij ons zeer regelmatig vervoerd, waaronder die rit naar het kinderkamp vorig jaar, waarbij hij moest draaien op een bergweg waar draaien niet mogelijk was. Mogelijk wilde hij er zeker van zijn dat we daadwerkelijk vertrokken? In ieder geval deed hij weer wat hij altijd doet, appen, bellen, Facebook en agenda checken en zelfs de laatste kruimels uit een zakje bruchetta krijgen en oh ja ook nog de bus besturen. Omdat het echter altijd goed gaat (en hij de bus vorig jaar daadwerkelijk gekeerd kreeg) hebben we toch wel vertrouwen in hem als chauffeur.

Na anderhalf uur reden we de parkeerplaats van een restaurant op en werd omgeroepen ‘toilet! 5 minutes!’ en gingen de deuren open. Een hele verbetering ten opzichte van de terugweg van het kinderkamp, waar de desbetreffende (andere) chauffeur 1 minuut met ronkende motoren en dichte deuren op een oprit van een restaurant bleef staan en toen na ‘t wegrijden in ‘t Roemeens tegen de voorste mensen zei dat de volgende toiletstop 40 minuten later zou zijn. Goed, wij bijna allemaal die bus uit, want ‘t uitzicht was prachtig. We zaten middenin de bergen. De chauffeur maakte geen grapje met z’n 5 minuten, want zodra die om waren stapte hij de bus in en reed weg. Goed, alleen om te draaien, maar de schrik zat er wel in bij de nog buitenstaande mensen. Nadat de laatste Ichtusleden uit supermarkt, restaurant en toilet bijeengedreven waren reden we weer verder, 7 minuten nadat we waren gestopt. De uitzichten waren fantastisch, alsof op elke hoek een 1.000-stukjes-puzzel kon worden gemaakt. Vorig jaar baalden we in de trein dat we in Oostenrijk geen bergen zagen, dat werd nu meer dan goed gemaakt.

Om half 11 stopten we voor de deuren van het vliegveld, een voorspoedige reis dus. Nadat we onze donuts, jammetjes, pasta en 5-literflessen (en onszelf) hadden uitgeladen vertrok de bus weer en gingen wij het vliegveld binnen. Over wat daar te doen was kunnen we heel kort zijn: niets. Er waren twee cafeetjes (waarvan 1 under renovation) en voor de rest alleen een toilet. Nadat iedereen het toilet had bezocht sloeg de twijfel toe, wat nu. We vlogen pas om 12.55, dus we hadden nog alle tijd. Het vermoeden was dat er na de security check meer te doen was, dus we besloten daar alvast doorheen te gaan. Het water, de pasta en de jammetjes werden bij een vuilnisbak achtergelaten en wij gingen door de security. Er was echter een probleem. Esther vloog niet met ons mee, maar zou die avond naar Barcelona vliegen. Toen zij door de security wilde bleek dat nog niet mogelijk. Met de helft van de groep al aan de andere kant van de poortjes zat er niet anders op dan afscheid van haar te nemen. Na veel knuffels (en een maning tot doorlopen, omdat we de rij ophielden) ging ook de rest van de groep richting douane. Overigens bleken we gewoon niet goed te hebben gekeken en was er nog een heel deel van het vliegveld waar het wel gezellig was. Esther heeft daar haar tijd doorgebracht tot ook haar vliegtuig vertrok.

De douane verliep voor bijna iedereen soepel, behalve voor Rosalie. Zij was de laatste van de groep en werd onderworpen aan een kruisverhoor. Wat ons basecamp was en waar we verder waren geweest en dat soort vragen. Aangezien behalve de chauffeur eigenlijk niemand echt wist waar ons kinderkamp was geweest was het even twijfelachtig of Rosalie wel mee het vliegtuig in zou kunnen, maar gelukkig is het gelukt. Verheugd liepen we naar de gates, maar ach en wee, dat bleek een erg kleine ruimte met erg dure dingen en erg veel mensen. Ichtusleden zijn echter nergens meer voor vervaard en ze zegen overal neer om spelletjes te spelen. Vooral Codenames bleef populair. Na wat vertraging stapten we rond 13u dan echt ons roze vliegtuig weer in. Daar sprak een Nederlandse piloot ons toe, we waren gelijk vol vertrouwen. De vlucht verliep prima, op wat trillingen (zo moeten we van Matthijn lichte turbulentie noemen) na en met maar 10 minuten vertraging kwamen we aan in Nederland. Ons was een grijs en regenachtig Holland voorgespiegeld door de ouders, dus wij hadden ons daarop gekleed met lange broeken en truien. We hadden echter de zon meegenomen en hoewel het wel wat frisser was, was het lekker weer. Na een weerzien met ouders in de aankomsthal verdeelden we ons onder de auto’s en was het op eens tijd om naar huis te gaan. Het afscheid was zo een beetje verwarrend, want moesten we nou knuffelen en doei zeggen of? Gelukkig ging vrijwel iedereen linea recta naar de Pupers om daar de koffers te halen, dus het knuffelfestijn heeft daar plaatsgevonden. Op de kussens van Perrin en Benjamin na was alle bagage terug in Nederland gekomen, dus daarmee was het avontuur ook echt ten einde. Tijd om bij te slapen!

Ichtus: Bedankt voor alles, het was weer heerlijk!

Ouders en andere belangstellenden: Bedankt voor het meelezen en alle leuke reacties!

Quote-rubriek

‘Hij kan er ook niks aan doen dat hij een jongen is, dat is ook best zwaar’ – Anne-Jin

‘Ik ervaar het tegenovergestelde van mental support van die boon’ – Matthijn (Over Tinus en Teunis, de groene boonknuffels die we sinds het kinderkamp hebben geadopteerd)